Was het toeval dat ze hem ontmoette? Slechts toeval om haar erop te wijzen dat haar leven helemaal niet zo perfect was als Madelyn altijd had gedacht? Dat kon toch niet?! Maar wat het dan wel was, dat wist ze ook niet.
De eerste keer dat Madelyn de jongen op de zwarte motor zag, was vier dagen terug; donderdag. En nu was het maandag en had ze al precies vier dagen constant aan hem gedacht. Wie was hij? Hoe oud was hij? Wat deed hij hier, in Taletown? Madelyn was er zeker van dat ze hem nog nooit eerder had gezien.
Maar behalve die vragen vroeg ze zich vooral af hoe het kwam dat hij niet uit haar hoofd was te krijgen. Voor Madelyn Evermore was alles altijd perfect geweest en nu leek het alsof dat alles er niet meer toe deed.
Het enige wat nog belangrijk was, was om te zorgen dat hij haar ook zou zien!
Na een lange, voortslepende dag waren de lessen eindelijk voorbij en was het voor Madelyn om afscheid te nemen van haar vriendinnen. Ze had er nogal wat, maar het laatste uur had ze alleen met Nora en Lucy.
Zij waren juist uit het zicht verdwenen met een "Doei" en een "Tot morgen, Maddy!" toen Madelyn de hoek om ging en omver werd gelopen. Ze belandde op de grond, haar boeken en papieren dwarrelden door de lucht om vervolgens eveneens in een wanordelijke staat op de tegels neer te vleien.
Haar wenkbrauwen vormden een frons en een boze schittering lag in haar donkerblauwe ogen toen ze opkeek. "Kun je niet uitkijken of zo?" snauwde ze, terwijl ze overeind krabbelde. Maddy veegde haar lichtbruine haar uit haar gezicht en keek recht in het gezicht van de jongen waar ze heel de tijd aan had zitten denken.
Hij lachte scheef naar haar en bukte om haar boeken op te rapen. "Zeker kan ik wel uitkijken," zei hij, "maar ik kan niet om hoeken kijken."
Stomverbaasd om hem zomaar te ontmoeten wist Maddy niet wat ze moest zeggen. Zwijgend nam ze de boeken en papieren aan die hij haar gaf. De jongen keek even op het laatste papier: een proefwerk was teruggegeven was.
"Madelyn Evermore, huh?"
Ze knikte.
"Hi, ik ben Ian."
"Eh.. ik zou zeggen, leuk je te ontmoeten, maar dat had vast beter gekund." Ha, daar was ze weer met haar scherpe opmerkingen. En zowaar, hij -Ian dus- moest er om lachen! Ze grijnsde.
"Misschien kan ik het goed maken?"
"Oja?" flirtte Maddy terug.
"Ik kan je een ritje naar huis aanbieden, als je wilt?"
"Daar zeg ik geen nee tegen," zei ze en accepteerde al glimlachend zijn voorstel.
Ver weg, maar dichterbij dan je denkt, glimlachte iemand tevreden en wendde zich van de spiegel af.
"Het ontwaken is begonnen," baste zijn stem. De man bleef staan toen hij een ander naderde, welke niet zo blij keek.
"Dat valt te bezien."
"Nee," zei de eerste weer. "Het is begonnen. Ik heb de juiste prins gestuurd."
De tweede snoof vol verachting. "Wat kan één prins nou helemaal uithalen?"
"Meer dan je denkt," antwoordde hij en draaide zich om naar de spiegel. "Meer dan je denkt."
